Praca - twój prywatny niewolnik

Ostatnio spotkałam się ze znajomą. Dowiedziałam się, że zwolnili ją w pracy, ponieważ były "cięcia". (Zawsze tak ładnie to nazywają a normalnie, chcą nowego pracownika na staż z urzędu.)

Nie byłoby to nic zaskakującego dla mnie bo znajoma nie pierwszy raz już się żegnała z pracą kelnerki, handlowca itp ale zawsze będąc bez pracy nerwowo się zachowywała, szukała, wydzwaniała, wysyłała tysiące CV a teraz?

- "Praca i tak się znajdzie." - odpowiedziała. No w sumie Ameryki nie odkryła, bo kto szuka ten znajdzie.

- "Tak zgadzam się, ale żeby znaleźć dobrą pracę musisz się jednak trochę napocić." 

- "Co nie zmienia faktu, że i tak się znajdzie a niekoniecznie będzie dobra. Praca jest dla mnie a nie ja dla pracy."

To był pierwszy mądry tekst, jaki tego dnia usłyszałam. SERIO 

Praca jest dla nas, a nie my dla pracy. 

Nie możemy pozwolić, żeby praca nas ubezwłasnowalniała, stopowała i degradowała. Powinna rozwijać nas, cieszyć tym, co może nam zaoferować i nie mówię tutaj tylko o kwestii finansowej. Jeśli odczuwamy, że jest coś nie tak, powinniśmy interweniować. Dlaczego? 

W pracy przebywamy średnio 8h dziennie. To 1/3 całego dnia. Drugie 8h poświęcamy średnio na sen (już nie wnikam ile prawidłowo powinie się człowiek wysypiać bo to kwestia indywidualna, jedni potrzebują 5h inni 10h). Ostatnia część która nam została to jest ogół popapranego czasu, który trzeba rozdzielić na dojazdy, gotowanie, sprzątanie, wizyty ze znajomymi, dobry film, lampkę wina, relaks itp. 

Czasami ta ostatnia część czasu jaka nam zostaje jest dołująca i frustrująca, ponieważ nie daje nam "rekompensaty". 

Rekompensaty za:

➤ czas i energię jaki wkładamy w nasze zajęcia, 

➤za złą atmosferę w grupie z którą musisz pracować,

➤ za wygórowane oczekiwania szefostwa w stosunku do twoich umiejętności i doświadczenia,

➤ za wieczny uśmiech na twarzy, od którego już cię policzki bolą,

➤ za niezbyt pokaźną sumę na koncie, która nie pozwala uczciwie dotrwać do końca miesiąca, 

➤ za poczucie, że można by było robić zupełnie coś innego. 

Moja rada? Szukaj innej pracy bo się zmarnujesz! 

Mówię tu o wypaleniu zawodowym, depresji, nerwicy, poczuciu, że jesteś starsza duchem niż w rzeczywistości i na nic nie masz ochoty i energii. A talenty mamy dane o Bozi i śmiem twierdzić, że nie rozdała nam po jednym tylko po kilkanaście!

Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś się już teraz mogła rozglądać za inną pracą, za kursami, szkoleniami.

Jeśli czujesz, że jest Ci źle to walcz o siebie! Czasami wystarczy rozmowa z szefem, zmiana charakteru pracy, przeniesienie na inny dział lub też rozstanie się z toksyczną pracą raz na zawsze. Jest ciężko zaczynać coś od nowa, od zera, ale przecież w życiu nic nie jest za darmo. Zawsze trzeba czymś płacić. Chcąc do czegoś dojść, trzeba się wysoko wspinać po górze na sam szczyt tylko pamiętaj, nie ma tam dróg asfaltowych - fajnie, jakby był chociaż jakiś wyznaczony szlak, to od Ciebie zależy czy idziesz dalej.

I powtarzaj sobie "praca jest dla Ciebie a nie ty dla pracy". Nie pozwól, żeby praca zmarnowała Twój potencjał i talent.

Ewiczka